गोष्टी

शिष्य मैत्रेय ह्याने आपले गुरू पाराशरऋषी ह्यांना एकदा एक प्रश्न विचारला की, “गुरुदेव ! जन्माने नव्हे, तर स्व-कर्माचे श्रेष्ठत्व प्राप्त

श्री गाणगापूर क्षेत्र श्री नरसिंह सरस्वतींनी आपल्या तेवीस वर्षाच्या वास्तव्याकरिता निवडले. श्री नरसिंह सरस्वती वाडीहून या गावी आले. त्यांना दत्तावतार

मथुरा नगरीत दाशार्ह नावाचा राजा राज्य करीत होता. तो पराक्रमी होता. अनेक राजे त्याची सत्ता मानीत. त्याच्या कीर्तीच्या पताका सगळीकडे

‘हस्तस्य भूषणम् दान।’ हे संस्कृतवचन तर तुम्हाला ठाऊक आहेच ना? त्याचा अर्थ असा की, हाताने उत्तम दान देणे, हेच हाताचे

रोहिडखोऱ्याच्या शेजारी पुण्याच्या पश्चिमेला बारा मावळं होती. मावळचे हिवासी ते मावळे, त्यांच्यावर सत्ता चालविणारी प्राचीन देशमुख घराणी होती. जेधे, बांदल,

देव आणि दानव ह्यांच्यात पूर्वीपासूनच नेहमी युद्धे होत आली आहेत. त्या युद्धाचं कारण म्हणजेसुद्धा त्यांचं परस्परांतलं वितुष्ट आणि वैरभाव. ह्या

उज्जैनी नगरीत ‘चंद्रसेन’ नावाचा राजा राज्य करीत होता. त्याचा ‘मणिभद्र’ नावाचा एक जीवश्च कंठश्च मित्र होता. चंद्रसेन राजा शिवभक्त होता.

शिवरायांनी मोंगलांशी संधान बांधल्याचे समजताच आदिलशाहने शहाजीराजांना कैदेतून मुक्त केले. आपण शहाजीला कपटाने अटक करून त्याचा अपमान केला आहे. अशा

‘वामदेव’ नावाचे एक ऋषी अरण्यातून एकटेच जात होते. ते रानातून जाताना शंकराचे ध्यान करीत होते. ते ध्यान ते मनातल्या मनात

बारा ज्योर्तिलिंगापैकी एक क्षेत्र म्हणून भीमाशंकर ओळखले जाते. हे क्षेत्र पुणे जिल्ह्यात आंबेगाव, पेहा व खेड तालुका यांच्या सीमेवर सह्याद्रीत